ഗുരുദേവനുമുൻപുള്ള ഭാരതത്തിലെ സാമൂഹ്യസ്ഥിതി – ഒന്നാം ഭാഗം - അഭിമാനകരമായ ഒരു പൂർവ്വകാലം

ശ്രീ നാരായണഗുരുദേവന്‍റെ  ജനനത്തിനു മുമ്പും, ജനിച്ചു ഏതാനും വർഷക്കാലവും കേരളം മാത്രം അല്ല, ഭാരതം മൊത്തത്തിലും ഒരു ഭ്രാന്താലയം തന്നെ ആയിരിന്നു എന്നതിനു  സംശയം ഇല്ല. മാറ്റങ്ങൾ ഉണ്ടായി എങ്കിലും ഇന്നും രണ്ടും ഭ്രാന്താലയം ആയിട്ടുതന്നെ തുടരുന്നു, അല്പം വ്യത്യസ്ഥമായ രീതിയിൽ എന്നു വേണമെങ്കിൽ പറയാം.

നാമെല്ലാം ഈ ഭ്രാന്താലയത്തിന്‍റെ  നിർമ്മാതാക്കളായി കരുതുന്ന ഒരു പ്രത്യേക വിഭാഗം ആളുകൾ ഉണ്ടു്. യഥാർത്ഥത്തിൽ  നാം കരുതുന്നവർ ആയിരിന്നുവോ അതിന്‍റെ  നിർമ്മാതാക്കൾ?  ആയിരിന്നു എങ്കിൽ, അവർ മാത്രം ആയിരിന്നുവോ? അതോ അവരോടൊപ്പം മറ്റാരെങ്കിലും ഉണ്ടായിരിന്നോ? അതോ അവരെക്കൊണ്ടു വല്ലവരും ചെയ്യിച്ചതാണോ? അങ്ങനെ ചെയ്യിച്ചവർ തന്ത്രപൂർവ്വം മറഞ്ഞു നിന്നാണോ ഇതെല്ലാം ചെയ്യിച്ചതു്? ഇങ്ങനെ പലതും നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ടു്. അവരോടൊപ്പം നാമും ഈ ഭൃന്താലയത്തിന്‍റെ  നിർമ്മാതാക്കളല്ലെ?

അങ്ങനെ മനസ്സിലാക്കാനായി ഒരു ഉദാഹരണമെന്ന നിലയിൽ ഭാരതത്തിൽ പരക്കെ ഈഴവർ എന്നറിയപ്പെടുന്നതും, എന്നാൽ വെള്ളാളർ, ഈഴവർ, വില്ലവർ, തീയർ, ബില്ലവ, ഇല്ലത്തു പിള്ള, ചാന്നാർ, ശാന്നർ, ചോവൻ, ചോൻ,  തുടങ്ങിയ പല പേരുകളീൽ പല സ്ഥലങ്ങളിലും, ഭാരതത്തിനുള്ളിലും വെളിയിലും ഉണ്ടെന്നു പലരും വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നതും  അറിയപ്പെടുന്നതും, പിന്നോക്കം എന്നു വിളിക്കപ്പെടുന്നതും (അതോ സ്വയം വിശേഷിപ്പിക്കുന്നതോ) ആയ സമുദായത്തെ അഥവാ ഒരു സമൂഹത്തെ എടുക്കുന്നു.

ഈ സമുദായം വിദ്യാഭ്യാസം ഇല്ലാത്തവരാണെന്നും, വിദ്യാഭ്യാസത്തിനു് അവർക്കു് അനുവാദം ഇല്ലായിരിന്നു എന്നും, വിദ്യാഭ്യാസം ചെയ്തവർ അവരിൽ  ഇല്ലായിരിന്നു, അഥവാ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ തന്നെയും വളരെ കുറച്ചു പേർ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരിന്നുള്ളൂ എന്നും; ബഹുഭൂരിപക്ഷവും കള്ളു ചെത്തുകാരും പിന്നെകുറച്ചുകൂലിപ്പണിക്കാരുമേ ഉണ്ടായിരിന്നുള്ളൂ എന്നും ആണു് പൊതുവേ പ്രചരിക്കപ്പെട്ടിരുന്നതു്. എന്നാൽ വാസ്ഥവം അതായിരിന്നുവോ?  എന്തൊക്കെ  ആയായിരിന്നു  ഈഴവരുടെ തൊഴിലുകൾ? ഇതൊരു “ജാതി”യായിരിന്നുവോ? അതോ ഒരു “വർണ്ണം” ആയിരിന്നുവോ? അതോ പല “വർണ്ണ”ങ്ങളും “ജാതി”കളും ചേർന്ന ഒരു “മതം” ആയിരിന്നുവോ? അതോ പല “ജാതി”കളും “വർണ്ണ”ങ്ങളും “മത”ങ്ങളും ചേർന്ന ഒരു സമൂഹം ആയിരുന്നുവോ? അതോ പല സമൂഹങ്ങൾ ചേർന്ന ഒരു “രാജ്യം” ആയിരിനുവോ? അതോ ഒരു “രാഷ്ടം” ആയിരിന്നുവോ? അതോ ഇതിനെല്ലാം അതീതമായി പലേ രാജ്യങ്ങളിലും രാഷ്ട്രങ്ങളിലും ഭൂഘണ്ഡങ്ങളിലും പടർന്നു പന്തലിച്ചു കിടന്നിരുന്ന ഒരു വലിയ ജനസമൂഹം അഥവാ സമുദായം തന്നെ ആയിരിന്നുവോ?

ഭാരതത്തിൽ “ഹിന്ദുമതം” “ജൈനമതം” “ബുദ്ധമതം” “സിക്കുമതം” “ശൈവമതം” “വൈഷ്ണവമതം” ”ശക്തിമതം” തുടങ്ങിയ പലേ  മതങ്ങൾ ഉണ്ടെന്നും അതിൽ “ഹിന്ദു”മതത്തിന്‍റെ  ഭാഗമാണു് ഈഴവർ എന്നു വിശ്വസിക്കുന്നവരാണു കൂടുതലും ജനങ്ങൾ. അതല്ല ബുദ്ധമതക്കാരാണെന്നും, ബുദ്ധമതവുമായി ഈഴത്തു നാട്ടിൽ നിന്നും വന്നവരാണെന്നു വിശ്വസിക്കുന്നവരും ഉണ്ടു്. എന്നാൽ ഈ പല മതങ്ങൾ എന്നതു ശരിയല്ല എന്നാണെന്‍റെ  സംവീക്ഷണങ്ങളിൽ (അന്വഷണങ്ങളിൽ) നിന്നും മനസ്സിലായതു്. കച്ചവടത്തിനെന്ന വ്യാജേന വന്ന പശ്ചാത്യർക്കും അറബിരാജ്യക്കാർക്കും “മതം” ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ ഭാരതീയർക്കും “മതം” ഉണ്ടെന്നവർ ധരിച്ചു. അതോ അവർ അങ്ങനെ ധരിച്ചു എന്നു്, നമ്മേ ധരിപ്പിച്ചുവോ? ധരിപ്പിച്ചു എന്നണെനിക്കു  കാണാൻ കഴിഞ്ഞതു്. “മതം” ഉണ്ടെന്നു തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കേണ്ടത് അവർക്കു് ഒരു ആവശ്യവും ആയിരിന്നു. കാരണം കച്ചവടത്തിനും പിടിച്ചു പറിക്കും ആണു വന്നെതെങ്കിലും അവരുടെ ഗൂഢവും പ്രധാനവും ആയ ഉദ്ദേശം എങ്ങനെയും അവരവരുടെ മതത്തിലേക്കു് ആളുചേർക്കുക എന്നതു തന്നെ ആയിരിന്നു. ആയതിനാൽ ഭാരതീയർക്കും “മതങ്ങൾ” ഉണ്ടെന്നും, അതു അവരുടെ മതത്തെക്കാൾ മോശമായവ ആണെന്നും വരുത്തിത്തീർക്കേണ്ടതു് അവരുടെ ആവശ്യം ആയിരിന്നു. അതവർ വളരെ വിദഗ്ധമായി ചെയ്തു; ഇന്നും അവരതു തുടർന്നുകൊണ്ടേ  ഇരിക്കുന്നു.

എന്നാൽ  നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കു  മുമ്പു  തന്നെ  നമ്മുടെ  ആത്മീയ  ശാസ്ത്രങ്ങൾ ലോകത്തിലുള്ളതിലേക്കും മുന്തിയതെന്ന സത്യവും, ഭാരതീയർ വളരെ അറിവുള്ള നല്ല മനുഷ്യർ ആണെന്നും പലേ വിദേശിയരായ  (പാച്ഛാത്യരടക്കം) പണ്ഡിതന്മാർ സമ്മതിച്ചിട്ടുള്ള കാര്യമാണു്.  അതിനുള്ള ഉദാഹരണങ്ങൾ ചരിത്രത്തിൽ അനവധി കാണാം. തല്ക്കാലം അവയിൽ ചുരുക്കം ചിലതു് ഇവിടെ കുറിക്കട്ടെ.

ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന പണ്ഡിതനും മഹമ്മദ് നിബിയുടെ ബന്ധുവും ആയിരുന്ന “അലി ബിൻ താലിബ്” പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതു്, “അദ്യമായി പുസ്തകങ്ങൾ രചിക്കപ്പെട്ട നാടും അറിവും വിജ്ഞാനവും ലോകത്തിനു നല്കിയ നാടും ഭാരതമാണു്”; എന്നാണു്. ⁽¹⁾

പതിനൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന “സെയ്യദ് അൽ-അൻ ഡലുസി” എന്ന പണ്ഡിതന്‍റെ  അഭിപ്രായത്തിൽ, “നൂറ്റാണ്ടുകളായി   ലോക രാഷ്ട്രങ്ങൾക്കെല്ലാം അറിവിന്‍റെയും, ബുദ്ധിയുടെയും, നീതിയുടെയും, ആത്മസംയമനത്തിന്‍റെയും ഉറവിടമായിരിക്കുന്ന രാജ്യം ഭാരതമാണു്.  ലോകരാഷ്ട്രങ്ങളിലെ രാജാക്കന്മാർ ഭാരതീയരുടെ  എല്ലാ ശാസ്ത്രങ്ങളിലും ഉള്ള  അറിവിനെ, അംഗീകരിച്ചിട്ടുള്ളതാണു്. ഭാരതീയർ അവരുടെ കഴിവുപയോഗിച്ചു്, ഗണിതശാസ്ത്രം, ക്ഷേത്രഗണിതം, വൈദ്യശാസ്ത്രം, രസതന്ത്രം, ജ്യോതിശാസ്ത്രം,  തുടങ്ങിയ എല്ലാ മേഖലകളിലും പ്രാവിണ്ണ്യം നേടിയിരിന്നു. അവർ അമാനുഷികതയുടെ അറിവുകൾ പോലും സ്വയത്തമാക്കിയിരിന്നു. അവരുടെ ഭരണാധികാരികൾ ബുദ്ധിശക്തിയിലും ധാർമ്മികതയിലും മുൻപന്തിയിലാണു്. അതുപോലെ തന്നെ വളരെ നിഷ്പക്ഷമായും ധാർമ്മികമായും അധികാരം ഉപയോഗപ്പെടുത്താനും അവർക്കു സാധിക്കും. ⁽²⁾

പതിനാലാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന ചരിത്രകാരനായ “വാസഫ് അബ്ദുള്ളാ” ഇങ്ങനെ എഴുതിക്കാണുന്നു:  “ഇന്നത്തെ എഴുത്തുകാരുടെ മൊത്തത്തിലുള്ള അഭിപ്രായത്തിൽ എല്ലാവർക്കും സ്വീകാര്യമായ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും സന്തോഷപ്രദമായ ജീവിതസ്ഥാനം ഭാരതമാണു്. അവിടത്തെ പൊടി വായുവിനെക്കൾ ശുദ്ധമാണു്, അവിടത്തെ വായുവോ ശുദ്ധിയേക്കാൾ ശുദ്ധവും ആണു്. അവിടത്തെ താഴ്വരകൾ അതുല്ല്യമായ സൗന്ദര്യത്തിന്‍റെയും പൂർണ്ണതയുടെയും ഇരിപ്പിടമാണു്.” ⁽³⁾

പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ജനിച്ചു് പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ മരിച്ച ചിന്തകനും എഴുത്തുകാരനും ആയിരുന്ന “ഫ്രാൻസിയോസ് വോൾട്ടെയർ” എന്ന ഫ്രഞ്ചുകാരൻ  പറഞ്ഞതിതാണു്: “നാം ധൈര്യത്തിലും ദുഷ്ടകർമ്മങ്ങൾക്കും ഭാരതീയരെക്കാൾ വളരെ മുന്നിലാണെങ്കിലും അറിവിൽ (സൂക്ഷ്മബുദ്ധി, വിവേകം, ദീർഘദർശനം ഇവയിലും) നാം ഭാരതീയരെക്കാൾ വളരെ താഴ്ന്ന നിലവാരത്തിലും ആണു്. …. . പുനർജന്മശാസ്ത്രം,  പ്രപഞ്ചശാസ്ത്രം, ജ്യോതിശാസ്ത്രം തുടങ്ങിയവയെല്ലാം നമുക്കുലഭിച്ചതു് ഭാരതീയരിൽ നിന്നും ആണു്.  2500 വർഷം മുമ്പു് പൈതാഗറസ്സ് ഗംഗാതീരത്തേക്കു് ക്ഷേത്രഗണിതം പഠിക്കാൻ പോയത് വളരെ പ്രാധാന്യം ഉള്ള ഒരു സംഭവമാണു്. ശാസ്ത്രത്തിൽ ഭാരതീയർക്കുള്ള പ്രാവീണ്യം യൂറോപ്പിൽ മുഴുവനും പ്രചരിച്ചിരുന്നില്ലാ എങ്കിൽ അദ്ദേഹം അങ്ങനെ ഒരു യാത്രക്കു മുതിരില്ലായിരിന്നു.” ⁽⁴⁾

പൈതാഗറസ്സിന്‍റെ  പേരിൽ ഇന്നു് അറിയപ്പെടുന്ന “പൈതാഗറൻ തീയറം” തന്നെ അദ്ദേഹം ഭാരതത്തിൽ വന്നു പഠിച്ച അവസരത്തിൽ “സുലവ സൂത്ര”ങ്ങളിൽ നിന്നും അദ്ദേഹത്തിനു ലഭിച്ചതാണെന്നും ചില ചരിത്രഗവേഷകർ പറയുന്നു. അപ്പോൾ ഈ “പൈതാഗറൻ തീയറം” പൈതാഗറന്റേതോ അതോ “സുലവ സൂത്ര” കർത്താവായ ബൗധയാനന്‍റെതോ? ⁽⁵⁾

ഇവിടെ ഒരുകാര്യം പ്രത്യേകം പറയട്ടെ; “പൈതാഗറസ്സ്” ക്ഷേത്രഗണിതം പഠിക്കാൻ ഭാരതത്തിൽ  വരുന്നു - ഭാരതീയർ  ശാസ്ത്രങ്ങളിൽ  വളരെ  ജ്ഞാനം  ഉള്ളവർ -എന്നറിവുള്ളതിനാൽ. യൂറോപ്പ്യന്മാർ വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം അവകാശപ്പെടുന്നു, അവർ ആര്യന്മാരാണെന്നും  അവരിൽ തന്നെയുള്ള ചിലർ ഭാരതത്തിലേക്കു നേരത്തേതന്നെ വന്നു എന്നും,  അവരാണു് സകലവിധമായ അറിവും ഭാരതത്തിൽ കൊണ്ടുവന്നതെന്നും. അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഈ “പൈതാഗറസ്സിനു്” അവിടെയിരിന്നു ക്ഷേത്രഗണിതം പഠിക്കാമായിരുന്നില്ലേ?! എന്തിനു ഭാരതത്തിലേക്കു വന്നു? ചിന്തിക്കേണ്ട വിഷയമല്ലേ ഇതു്????

ഇത്രയും പറഞ്ഞപ്പോൾ നമ്മുടെ സ്വന്തം എന്നു തന്നെ പറയാവുന്ന (!!!); നമ്മേ കുറെ നാൾ അടക്കിഭരിച്ചിരുന്ന മൺറോ സായിപ്പിനെ വിട്ടുകളയുന്നതു ശരിയാണെന്നു തോന്നുന്നില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ  അഭിപ്രായത്തിൽ “വളരെ നല്ല കൃഷി, മത്സരിക്കാൻ പ്രതിദ്വന്ദികൾ  ഇല്ലാത്ത നിർമ്മാണപാടവം, ആർഭാടത്തിനും ആവശ്യത്തിനും എന്തും നിർമ്മിക്കാനുള്ള കഴിവു്, ഓരോ ഗ്രാമങ്ങളിലും വായിക്കാനും എഴുതാനും കണക്കു് തുടങ്ങിയവ പഠിപ്പിക്കാനുള്ള വിദ്യാലയങ്ങൾ,അതിഥി മര്യാദകൾ, പരസ്പരം  സഹായസഹകരണങ്ങൾ ചെയ്യാനുള്ള ധാർമ്മികത; ഇതിനെല്ലാം ഉപരിയായി, ബഹുമാനത്തോടും വിശ്വാസത്തോടും സംശയരഹിതമായും മര്യാദയോടും സ്ത്രീകളോടുള്ള പെരുമാറ്റം ഇവ  സംസ്കാരപൂർണ്ണതയുള്ള ജനങ്ങളുടെ ലക്ഷണങ്ങൾ ആണെങ്കിൽ ഭാരതീയരുടെ സംസ്കാരം യൂറോപ്പിലുള്ള ഒരു രാജ്യത്തേക്കാളും പിന്നിലല്ല. കൂടാതെ “സംസ്കാരം” ഭാരതത്തിനും ഇംഗ്ലണ്ടീനും തമ്മിലുള്ള വ്യാപാരവസ്തു ആയാൽ ഇഗ്ലണ്ടിനു ലാഭം ഉണ്ടാകും എന്നതിൽ എനിക്കു് യാതൊരു സംശയവും ഇല്ല.” ⁽⁶⁾  എഴുതാൻ ഇനിയും അനോകം ഉണ്ട്. തല്ക്കാലം ഇത്രയും മതിയാകും എന്നു കരുതുന്നു.

എന്നാൽ ഇങ്ങനെ വിദേശീയർ പ്രകീർത്തിച്ച ഭാരതം എങ്ങനെ ഭ്രാന്താലയമായി മാറി?  “ചാതുർവർണ്ണ്യം”,  “Caste”  എന്നു  കുപ്രസിദ്ധം ആയിത്തീർന്ന “ജാതി”; ഇവ രണ്ടും (അതോ രണ്ടും ചേർന്ന ഒന്നോ) ആണീ കുഴപ്പം സൃഷ്ടിച്ചു് ഭാരതത്തെ ഭ്രാന്താലയം ആക്കിയതെന്നാണു് കാണുന്നതു്.

രചനനയും പകർപ്പാവകാശവും ഉദയഭാനു പണിക്കർ

Bibliography

1.    Hindu Muslim Cultural Accord - By Syed Mohamud Bombay 1949 p. 18 and 21.

2.    How 'GAndhAra' became 'Kandahar' - By Rajiv Malhotra. (ii) The Making of the Indo-Islamic World. Volume I – Early Medieval India and the Expansion of Islam 7th-11th Centuries - By Andre Wink. Oxford University Press, New Delhi 1999. p.112 -193).

3.    India and World Civilization - By D. P. Singhal Pan Macmillan Limited, 1993, Page 242.

4.    The Invasion That Never Was - By Michel Danino and Sujata Nahar p. 12 - 13 and 18 and 90 - 91).

5.    Mathhematics in India, by Kim Plofker, Page 18, 19.

6.    India in Bondage: Her Right to Freedom - By Rev. Jabez T. Sunderland p.324-325) and The Invasion That Never Was - By Michel Danino and Sujata Nahar p. 17).